… zonder dat beklemmende gevoel op de borst, de versnelde hartslag, de energiedip of andere lichamelijke ongemakken.
In de loop van jaren en maanden voorafgaand aan mijn ziekteverlof werden veel van mijn angsten paniek, met bijbehorende lichamelijk symptomen.
Dan deed ik iets, en stroomde ik onwillekeurig, ongewild, onvermijdelijk vol met adrenaline en angsten. Zoals: werken aan mijn geliefde en jarenlang in voorbereiding geweest zijnde artikel over gekke objecten uit de snaartheorie die zich kunnen vermommen als zwarte gaten – en hoe foto’s van zwarte gaten ze kunnen ontmaskeren. Ik voelde wel plezier maar kon niet werken zonder dat opgejaagde gevoel.
Of thuis een film opzetten – boem! Vol. Of naar de bakker gaan, met mensen praten, veranderende omstandigheden…
In de zomer van 2020 werd de olievlek van de paniek en de angst en de adrenaline die zich al jaren langzaam uitbreidden plots veel groter. Slechts één ding ging nog, zonder die aanval: zitten, niets doen, staren, luisteren, kijken. Nu gaat het al veeeeeel beter: de olievlek is uiteengevallen in eilandjes van triggers, die blijven krimpen. Joepie 🙂
Enkele dingen die ontladen zijn (blij toe):
- Gaan slapen (de nakende nacht brengt weer rust)
- Muziek luisteren (yes! 1 van mijn absolute hobby’s – zoveel verdriet had ik toen dat niet meer ging)
- Koekjes bakken (njam, sinterklazen speculazen maken met de kindjes)
- Lezen (de eerste roman die ik een jaar of wat geleden probeerde, om tot rust te komen, stokte na enkele pagina’s. Ik heb desondanks geprobeerd, maar werd al onwennig als ik de kaft zag. De volgende liet ik een tijd liggen en heb ik op een maand of 4 uitgekregen, een paar bladzijden per dag. Sinds dan las ik er weer een stuk of tien.)
- TV kijken (of toch die eerste 15 minuten)
- Muziek spelen (drummen was een van de laatste dingen die eraan moesten geloven … en ook een van de eersten die weer terugkwamen, pianospelen heeft wat langer geduurd maar kwam ook op gang!)
- In de tuin werken (helaas de grote pompoenoogst van dit jaar gisteren op de composthoop gekieperd – ze lagen te rotten in de kelder. Als iemand een tip heeft hoe je dat voorkomt: we horen het graag.)
- Koken
- Wandelen (of toch: ergens heen stappen – wandelen “om te wandelen” blijft lastig).
- Een gezelschapsspel spelen. (Yes, erg gemist die spelletjes. Maar … Oh my god! Wat was dat vorig jaar! Spelletjes spelen, maar ook sudoku’s oplossen, puzzels leggen… het ging niet. En dat eerste spel “Kolonisten van Catan” dat we weer speelden, ik was nogal, euhm, mistig. Mijn vrouw en dochter hadden aan het eind beiden het maximum van de punten. Ik had nog steeds evenveel punten als bij de start van het spel.)
Hop hop, op de goede weg!
Noot: ik schreef dit bericht enkele weken geleden. Sindsdien had ik opvallend meer last van paniekjes en wekenlang slecht slapen. De weg gaat de goede richting uit maar is met ups en downs.
... en de foto is van de dochter getrokken met haar Sinterklaascadeau!