Depressief zijn, burnout, het laten hangen, you name it: het is een zware periode.
En ik schaam me best om erover te praten. Een tijd terug schreef ik een opiniestuk voor De Standaard. Het was meer om mezelf te overtuigen dan voor de buitenwereld denk ik. Het opiniestuk ging over hoe je je niet hoeft te schamen om de tijd te nemen voor mentaal herstel.
Er kleeft namelijk makkelijk een stigma aan depressie. Het lijkt me ook makkelijker om te praten over “burnout” dan over een depressie. Bij een burnout kan je nog zeggen: het ligt buiten jezelf, het komt door je werk. Of – in onze pretatiegerichte maatschappij klinkt het misschien zelfs mooi – “je hebt te hard gewerkt”. Een soort ereteken, de tijd nemen om te herstellen van de burnout.
Het woord “depressie” in de mond nemen, ligt me veel moeilijker. Daarom dus dat opiniestuk.
De laatste tijd kwam er weer meer donkerte, paniek vooral, waarvan nu weer herstel mag/moet volgen. Dat zag ik even niet zitten. Het is belastend: voor het gezin (moet ik tijdelijk weg om hen te ontlasten?), voor mezelf (de onzekerheid! wat volgt er nu?), voor familie die betrokken is. En het viel me zwaar om overal te spreken over die donkerte, die plannen, een mogelijke ziekenhuisopname of wat anders … Alsof erbuiten niets meer bestond. Dat mag veranderen 🙂
In het afgelopen jaar bezocht ik twee psychologen en een psychiater, de huisdokter en een kinesist. Ze opereren min of meer onafhankelijk, allemaal aparte draden. Ongeveer eens per maand ging ik bij elk langs. Voor mij voelde het of herstel een project werd om aan te werken – in se alleen, in allemaal gesprekken die apart lopen.
Dat wil ik niet meer. Enkele weken geleden zei ik iets dat mekeppeke heel hard raakte. Ik was zelf op, over mijn toeren, maar dat is geen excuus. Het was een moment van “genoeg”. Een moment van besef: je kan ook aan je herstel werken, je grenzen leren afbakenen, enzovoort, met respect voor de mensen om je heen.
Dus nu doen we het deftig: een nieuwe therapeut, mij aangeraden door een vriendin. Slechts 1 iemand, maar dan wel intensiever. Er is twijfel: had ik me niet moeten laten opnemen? Moet ik geen dagtherapie gaan volgen? Enzovoort. Maar laten we het vooral doen.