Er is een tekst die me enorme geïnspireerd heeft. Een goede vriend stuurde hem door: “How Will You Measure Your Life” van Clayton Christensen, een (enkele jaren geleden overleden) overleden Harvard-professor.
De tekst gaat over je richting kiezen in het leven, volgens de waarden die jij belangrijk vindt. Met, en voor, de mensen die belangrijk voor je zijn. En die richting voor ogen houden in de grote en kleine beslissingen, in de vele linkse en rechtse bochten die je elke dag neemt.
De tekst heb ik vaak herlezen de afgelopen jaren. Het was een ware steun, van herkenbaarheid. Lees hem gerust zelf.
Het is in de richting van die tekst dat de zielenrust voor me vaak zit. Zoals: het besef dat ik eigenlijk niet zo vaak beschikbaar ben voor de kinderen. Ik ben graag creatief bezig, met mijn eigen dingen, of het nu schrijven, koken, in de tuin werken, of gewoon neerzitten en lekker niets doen is. Op die momenten heb ik mijn aandacht niet zo sterk bij de mensen rond mij. Ik heb me er lang schuldig over gevoeld – we moeten toch met onze kinderen bezig zijn? En hen steunen als ze ons nodig hebben, toch?
Wel, ik denk dat we dat gerust een andere invulling mogen geven. Ik probeer, naar best vermogen, aanwezig te zijn als ik aanwezig ben. En anders niet.
De aandacht voor die twee schatten zit voor mij in vele kleine dingen, in de los-vaste routines die gegroeid zijn. ’s Morgens sta ik op met mekeppeke, ergens tussen 6u30 en 7u15, ik neem een douche, doe wat Qi Gong, of loop gewoon even de tuin in. En dan neem ik de tijd om met de kinderen aan tafel te zitten. Vroeger vond ik van mezelf dat ik MOEST mee ontbijten, nu doe ik het redelijk laat – het is makkelijk pas 7u45 voor ik aan tafel zit, soms hebben de kinderen al zelf gegeten. Maar dan komt het: ik maak de ene keer ontbijt voor hen, of pers een glas fruitsap, de andere keer zet ik me gewoon meteen bij mijn reeds etende kinderen aan tafel (ik hou van afwisseling). Aan tafel zittend, ben ik er, helemaal. Dan komen er gesprekken op gang, en vragen. Over het leven, over Pokémonkaarten, over vriendjes in de klas. Over onze dochter die vaststelt dat ze voor een toets van wiskunde en een grote herhaling van Frans niet had geleerd en toch goede punten had. Daar pik ik dan op in: dat is omdat je overschot hebt, omdat je elke dag studeert. Maar doe dat een paar maanden niet en je overschot is weg. Ik maakte een analogie met zakgeld: nu heb je 30 euro gespaard en denk je, wauw, ik kan eindeloos uitgeven. Maar als wij nu zouden stoppen met zakgeld geven en binnen enkele weken heb je je 30 euro uitgegeven aan snoep, cadeautjes, een spelletje… dan heb je plots niets meer. Zo snel kan het gaan, als de kleine dagelijkse investering stopt.
Levenslessen bij het ontbijt.
Of als we praten, en ik was even afwezig, dan probeer ik dat ook te zeggen: “Sorry, ik heb dat laatste niet gehoord, ik was even aan het wegdromen. Kan je dat herhalen?” Dan vertellen ze gewoon die laatste zinnen opnieuw en ben ik weer mee.
Of voor het slapengaan: het verhaaltje lezen en het uitbundig knuffelen en onnozel doen in bed is met de kinderen mee gegroeid tot een ritueel met een knuffel (nog steeds) en een babbeltje. Over een computerspel dat maar niet wil lukken, of een vriendje op school die geen aandacht heeft voor mijn zoon. Of mijn dochter die zich niet goed voelt op school, ruzies tussen vriendinnetjes. Of gewoon over de tent die we willen kopen om op vakantie te gaan en de twijfel over het juiste model: die beslissing houdt haar bezig.
Of op de fiets naar school: dan krijg ik soms de volle laag aan boosheid. Soms eerst naar mij gericht, maar voor we de schoolpoort in zicht hebben komen er de onderliggende pijn, de angst, het verdriet, de hoop uit. Daar bekom ik dan soms lang van, een half uur, een uur. Dagen waarop ik blij ben dat ik nog in ziekteverlof ben, om te kunnen bekomen en er te zijn wanneer ik er ben.
Allemaal dingen die vrijkomen met aandacht en dat vind ik fijn. Ik voel me dankbaar dat ik dat met de kindjes kan delen.
Noot: intussen ontdekte ik dat Clay Christensen ook een boek hierover schreef en dat hij te bewonderen is op YouTube voor een TEDx talk. Misschien vind je nog wel veel meer terug.
Foto bovenaan: Unsplash.