Pfff, denk ik de laatste tijd, pfff. De bezoeken aan psychologen en psychiaters en dokters en een kinesist en een coach en …
PFFFFF!!!
Al een tijdje wil ik wat schrijven over de afgelopen maanden: hoe het is geweest om eindelijk eens deftig de vinger te leggen op de zere wonde en met de juiste hulp trauma te helen. Over de omzwerving, langs een nieuwe therapeute, die me terugbracht naar de trauma-specialist die ik tevoren al zag. Eén cruciaal bezoek was genoeg om plots, na alweer vijf maanden ’s nachts wakker te liggen en enorm heftig te reageren op de minste verandering … te kunnen slapen. Om dezelfde avond weer met mensen te kunnen praten zonder dat de vleesmolen de rauwe biefstuk vermaalt. Zonder zelf een kader hoeven te creëren waarbinnen het veilig is. Ongelooflijk vond ik dat. En ook best straf om te zien dat herstel dan pas echt lijkt te komen – en dan nog steeds vele maanden of jaren nodig heeft. Dus ja, pfffffffff.
Al maanden wil ik daarover schrijven … en eigenlijk ook niet. Al die details, hmm. Liever nu schrijven over andere dingen des levens.
En als je graag meer details weet, spreek me gerust aan. Ik hou van spontane babbels 🙂
PS: de aflevering van Therapie op de zender één met een pakkende getuigenis van journalist Bart Schols over trauma en haar impact vond ik zeer herkenbaar. Te herbekijken op vrt.nu. Een aanrader!
https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/therapie/2/therapie-s2a8/
doorspoelen naar 17min22sec voor Barts verhaal!